Anasayfa
tarafından Siyahını çekmiştim üç-beş nöbetlerinin karşı kıyıya hemen hemen her gece yaparım bunu Günü teslim ettikçe düne pembeleri solar çocukluğumun Dibinde kırılganlıklarıyla birikir yalnızlığımın cam askerleri
Asılı kalır gözlerim yıldızlara kaydıkça bilirim ki izinde yaldızlanıp dağılır bir çaresizin daha sessiz harfleri
Büyüdükçe beyaz düşler bıraktı içimdeki çocuk Açıldıkça saçlarının örgüsü kör düğüm oldu heveslerim Tüm inandıklarım soluksuz!
Kalpten yağmur damlaları ve sevgi ile gökkuşağını çizmiştim beyaz kağıtlara! Toprağa düştükçe ıslak renkleri şiirler açardı yüreğimin arka bahçesinde rengarenk olurdu yaşam
Oysa şimdi !
Katili oldum papatyaların Her yaprağında ayrılığın kan izleri kirletti mavi düş tarlamı Sular çekildi gözlerimden Sere serpe ölü çiçekler
Nefretimin ateşine daldırıp kirpiklerimi resmini çizerdim kızıl öfkelerin Öfkeler mi yanardı bende yoksa ben mi kül olurdum ihanetlerde bilmiyorum Renkleri yoktu ihanetlerin; duvardaki iniltilerimde
Öğrendim ki renk körüymüş aşk!
ne hayalleri beyaz
düşleri pembe
ne umutları mavi
huzuru yeşil!
arzuları da kırmızı değilmiş ki!
beyazda başlayıp siyahta bitermiş aşk
belki de bu yüzdendir
anılardaki fotoğrafların çabuk solması
Babamın kucağında oturduğum zamanlar ne olduğunu bilmediğim her şeye – “baba mu ne? mu ne? mu? mu? ” ve hangi rengi sorarlarsa sorsunlar hepsine – “layvicert” derdim layvicert saçlı kız layvicert ayakkabı layvicert elma şekeri tadını aldıkça kızardı dilim ayaklarım tozlandı layvicert saçlarını boyadım bebeklerimin banyo dolabındaki çamaşır suyuyla ve bakıyorum da bilmediğim ne kadar az şey kalmış yaşanmışlıklarda
Renkler bana bakın! büyüyorum siz iç içe girdikçe alacanızda yine de tutunuyorum hayata
Sezen’in sarı odalarında hüzün şarkılarını yakıyorum mum diplerinde karanlıklardayım yine üşüyorum yine ağlıyorum! yine yine yine!
ßu duvarlar ki aşılmaz engel duvarlar ki soğuk Büyümemin en ağır cezası bu belki de razıyım Sus!
Çocuk ol karanlık kuyularda çığlıkların yankılansın soğuk tuğlalar arasında kendinden de büyük Haykırmayacağım ihanetleri Dokuz boğum yutkunarak koklamalıyım umûdu ve uyumalıyım
uyumalıyım da
Kaçıncı uykusuzluğumdayım bilmiyorum!
Karanlık eflatun şalını çıkarmaya başladı el ele dolaştığımız sahilde Ardın sıra kırılan ışıkları topladı ellerim gümüş tepsiye Yaldız yaldız yalnızlık yıldız yıldızdı gece ve bittim
Siyahla beyazın farkı olmadığı saatlerde kırmızı kostümünü çıkarıp aşkın efkarımı tütsülemek için yaktım karanlığı Eski bir tangonun ritmiyle dört duvarın dipsiz köşelerinde ağını örüyorum yalnızlığın An ile anılar arasında her defasında bir öncekini unutup başka sözler yazıyorum bu müziklere aşk şarkılarım şiirlerim ve suskun hayalin kaldı bende
Mülteci kampındaki ölümle özgürlük arası çizgide sıkışandan farkım yok aslında Çizgiyi geçerse ölüm geçersem yalnızlık kalırsa işkence kalırsam da yalnızlık İkisi de ölüm be yokluğu ölüm
uzak ülkelerde olmak isterdim şimdi hiç bilmediğim insanlar arasında avazım çıktığı kadar bağırmak yalnızlığımı kimsenin anlamadığı dilde Sonra hırsız bir rüzgar yürütmeli sesimi sabaha karşı penceresinden içeri bırakmalı aşkın unuttuğu ninnileri mırıldanmalıyım aşka güneşin sızlayan ışığında Bugün göğsümde uyanır mısın? saçlarımdan toplar mısın yıldızları ?
Ne çok şey sığdırdım geçmişime Ne çok sevda özlem ve onca kavga Her şey koca bir hiç aslında Ah bu şehir her parmağımın dokunuşu dipsiz kuyular açar da atar beni maviye Saçlarımın dalgasında havalanır beyaz kelebekler Tut tut ki bahar tebessümlerde kalsın tebessümler hikayelerde
Sabaha çıkıyorum düşlerin yorgun renkleriyle Yine yarım kalmış şiirler var yarına yine yalan dolu yaprakları dökecek zaman Birikecek bende tüm güvensizlikler
Karanlık gibi sarsa aşk beni Serilsem sarılsam kaybolsam dizelerde öyle bir şiir yazsam ki hani o herkesin yazıp da yetmediği seni seviyorum ’lar var ya o bile şaşırsın O kadar çok kullandık ki aslında ondan mı yetmiyor sanki?
Kirpik altındaki kimsesiz sahillere bırakıyorum yaşlarımı Esen onca mavi; mutluluk bende onca umut Ah! bir de çıkmaza gitmese yollar Hani akan suların toplansa coğrafyamın bakir kuyularında konuşamıyorum!
Yorgunum!
Tüm sesleri kesildi sesini kulağımda hissettiğimde
Bak! bir geldin arapsaçına döndü düşlerim Ben alışkın değilim ki -seni seviyorum Sen Gerçeğimsin!- diyen adamların sevgisinegerçekliğine! belki de burada yanıltıyor beni aşk
Hafıza kaydımda ne varsa sildim kim varsa zaten kendiliğinden silindi gittiğimde Şimdi kaydını tutuyorum öpüşlerinin ve fısıldadığın şiirlerin Söndürdün şehrin tüm ışıklarını göz kapaklarımda! Bak çekilirken gece portakal çiçekleri koktu güneş Duyuyor musun?
Asılı kalır gözlerim yıldızlara kaydıkça bilirim ki izinde yaldızlanıp dağılır bir çaresizin daha sessiz harfleri
Büyüdükçe beyaz düşler bıraktı içimdeki çocuk Açıldıkça saçlarının örgüsü kör düğüm oldu heveslerim Tüm inandıklarım soluksuz!
Kalpten yağmur damlaları ve sevgi ile gökkuşağını çizmiştim beyaz kağıtlara! Toprağa düştükçe ıslak renkleri şiirler açardı yüreğimin arka bahçesinde rengarenk olurdu yaşam
Oysa şimdi !
Katili oldum papatyaların Her yaprağında ayrılığın kan izleri kirletti mavi düş tarlamı Sular çekildi gözlerimden Sere serpe ölü çiçekler
Nefretimin ateşine daldırıp kirpiklerimi resmini çizerdim kızıl öfkelerin Öfkeler mi yanardı bende yoksa ben mi kül olurdum ihanetlerde bilmiyorum Renkleri yoktu ihanetlerin; duvardaki iniltilerimde
Öğrendim ki renk körüymüş aşk!
ne hayalleri beyaz
düşleri pembe
ne umutları mavi
huzuru yeşil!
arzuları da kırmızı değilmiş ki!
beyazda başlayıp siyahta bitermiş aşk
belki de bu yüzdendir
anılardaki fotoğrafların çabuk solması
Babamın kucağında oturduğum zamanlar ne olduğunu bilmediğim her şeye – “baba mu ne? mu ne? mu? mu? ” ve hangi rengi sorarlarsa sorsunlar hepsine – “layvicert” derdim layvicert saçlı kız layvicert ayakkabı layvicert elma şekeri tadını aldıkça kızardı dilim ayaklarım tozlandı layvicert saçlarını boyadım bebeklerimin banyo dolabındaki çamaşır suyuyla ve bakıyorum da bilmediğim ne kadar az şey kalmış yaşanmışlıklarda
Renkler bana bakın! büyüyorum siz iç içe girdikçe alacanızda yine de tutunuyorum hayata
Sezen’in sarı odalarında hüzün şarkılarını yakıyorum mum diplerinde karanlıklardayım yine üşüyorum yine ağlıyorum! yine yine yine!
ßu duvarlar ki aşılmaz engel duvarlar ki soğuk Büyümemin en ağır cezası bu belki de razıyım Sus!
Çocuk ol karanlık kuyularda çığlıkların yankılansın soğuk tuğlalar arasında kendinden de büyük Haykırmayacağım ihanetleri Dokuz boğum yutkunarak koklamalıyım umûdu ve uyumalıyım
uyumalıyım da
Kaçıncı uykusuzluğumdayım bilmiyorum!
Karanlık eflatun şalını çıkarmaya başladı el ele dolaştığımız sahilde Ardın sıra kırılan ışıkları topladı ellerim gümüş tepsiye Yaldız yaldız yalnızlık yıldız yıldızdı gece ve bittim
Siyahla beyazın farkı olmadığı saatlerde kırmızı kostümünü çıkarıp aşkın efkarımı tütsülemek için yaktım karanlığı Eski bir tangonun ritmiyle dört duvarın dipsiz köşelerinde ağını örüyorum yalnızlığın An ile anılar arasında her defasında bir öncekini unutup başka sözler yazıyorum bu müziklere aşk şarkılarım şiirlerim ve suskun hayalin kaldı bende
Mülteci kampındaki ölümle özgürlük arası çizgide sıkışandan farkım yok aslında Çizgiyi geçerse ölüm geçersem yalnızlık kalırsa işkence kalırsam da yalnızlık İkisi de ölüm be yokluğu ölüm
uzak ülkelerde olmak isterdim şimdi hiç bilmediğim insanlar arasında avazım çıktığı kadar bağırmak yalnızlığımı kimsenin anlamadığı dilde Sonra hırsız bir rüzgar yürütmeli sesimi sabaha karşı penceresinden içeri bırakmalı aşkın unuttuğu ninnileri mırıldanmalıyım aşka güneşin sızlayan ışığında Bugün göğsümde uyanır mısın? saçlarımdan toplar mısın yıldızları ?
Ne çok şey sığdırdım geçmişime Ne çok sevda özlem ve onca kavga Her şey koca bir hiç aslında Ah bu şehir her parmağımın dokunuşu dipsiz kuyular açar da atar beni maviye Saçlarımın dalgasında havalanır beyaz kelebekler Tut tut ki bahar tebessümlerde kalsın tebessümler hikayelerde
Sabaha çıkıyorum düşlerin yorgun renkleriyle Yine yarım kalmış şiirler var yarına yine yalan dolu yaprakları dökecek zaman Birikecek bende tüm güvensizlikler
Karanlık gibi sarsa aşk beni Serilsem sarılsam kaybolsam dizelerde öyle bir şiir yazsam ki hani o herkesin yazıp da yetmediği seni seviyorum ’lar var ya o bile şaşırsın O kadar çok kullandık ki aslında ondan mı yetmiyor sanki?
Kirpik altındaki kimsesiz sahillere bırakıyorum yaşlarımı Esen onca mavi; mutluluk bende onca umut Ah! bir de çıkmaza gitmese yollar Hani akan suların toplansa coğrafyamın bakir kuyularında konuşamıyorum!
Yorgunum!
Tüm sesleri kesildi sesini kulağımda hissettiğimde
Bak! bir geldin arapsaçına döndü düşlerim Ben alışkın değilim ki -seni seviyorum Sen Gerçeğimsin!- diyen adamların sevgisinegerçekliğine! belki de burada yanıltıyor beni aşk
Hafıza kaydımda ne varsa sildim kim varsa zaten kendiliğinden silindi gittiğimde Şimdi kaydını tutuyorum öpüşlerinin ve fısıldadığın şiirlerin Söndürdün şehrin tüm ışıklarını göz kapaklarımda! Bak çekilirken gece portakal çiçekleri koktu güneş Duyuyor musun?
